Wat vliegt de tijd

Hola amigos,

Wat vliegt de tijd zeg, maar wat is het hier fantastisch!!! Inmiddels zijn de eerste 2 weken alweer voorbij en hebben we het prima naar ons zin. Het kan gewoon niet beter gaan. De Peruanen zijn zo gastvrij als maar zijn kan. Opstaan voor oudere mensen is dan ook zeer gewoon. De kinderen staan zowat al in het gangpad te wachten als er iemand de bus in komt.

Laten we beginnen met de week stage, dat is tenslotte toch waarom we hier zijn. Maandagochtend om 6 uur ging de wekker om vervolgens om 7 uur de bus te kunnen halen. De uitspraak over Peruanen (en Zuid-Amerikanen?) klopt zeker als het gaat om alles op het gemakkie te doen. Het lijkt net op 2 slakken op een winderige dag in de Sahara (Bedankt voor je bijdrage Lucas). Het enige wat stressvol is, zijn de taxi's. Al zijn deze wel spotgoedkoop. In plaats van de originele 7 uur werd het een prima kwart voor 8 toen we de bus hadden. Helaas geen varkens, kippen etc. in de bus, dat is voor een later termijn hopelijk. Een uurtje onderweg en ontzettend veel en mooie natuur rijker, want dat is hier in overvloed. Aangekomen bij het dorpje, blijkt het dat we nog met de taxi moeten om op onze plek te kunnen komen, gelukkig maar een paar minuutjes. Daar aangekomen ontmoetten we onze collega's en tevens leeftijdsgenoten Clara en Sara. Beide doof, best moeilijk communiceren dus. Tussen 9 en 10 uur komt de melk aan, dus het was meteen bikkelen, 20L emmers versjouwen. De eerste dagen was het een beetje wennen qua kaas maken en communiceren, maar inmiddels na 2 weken lukt het allemaal met gemak. Ondanks de (onhandige) materialen, denk aan het blik van handveger en blik om de melk door te roeren, tandenborstel om de kazen schoon te maken (gelukkig niet onze eigen), plastic emmers om de melk te versjouwen en wat planken om de kazen op te leggen. Sop en warm water? Nee joh, nergens voor nodig, dat kost alleen maar centen. Morgen (maandag) gaan we proberen om wat vanille vla te gaan maken op kleine schaal te maken, om deze hopelijk dinsdag wat uit te breiden. Woensdag zal gekeken worden naar de chocolade vla. Ja, het is helaas niet alleen vakantie vieren :).

Uiteraard moet er goed gegeten worden om te kunnen worden. Het eten is echt een vak apart. Menu van een dag: ei, ei en ei. Daarnaast een soort van jam waar je tanden er zowat van zoetigheid uitvallen en je na een hap al meteen suikerziekte hebt. Oh en laten we de zoete yoghurt ook niet vergeten, hop en daar gaat weer een liter in elk mondje. Het zal jullie verbazen maar de helft van de tekst hierboven is werkelijk waar. Een ontbijtje bestaat uit: yoghurt met vers fruit, gebakken eitje, en met een beetje pech de bakstenen broden van gisteren met jam of kaas. Het middageten: een maaltijd waar je 3x u tegen zegt. Nu zijn we grote eters, maar zelfs dit krijgen we bij lange na niet weggewerkt. Voornamelijk is het rijst (dus moeders, por favor geen rijst de eerste dagen als ik thuis ben!.) Tenslotte het avond eten, dezelfde hoeveelheid als het middaguur en met een beetje geluk ook hetzelfde maal als er echt teveel over was. Zo niet, dan maken we gerust nog teveel bij, want die jongens moeten goed eten. Over het eten hoor je ons dus helemaal niet klagen. Eerder dat we ontzettend dik worden van al dat eten. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Daarnaast het overnachten, prima met zijn 3e op een kamertje, groot genoeg om te slapen, te klein om er teveel te doen.

Gisteren hebben we geraft. Super vet, echt een aanrader om in Cuzco te doen. Echt kicken. Vandaag hebben we gewerkt aan onze kunstgeschiedenis, ja die Inca's kunnen er wat van. Erg fascinerend!
In de planning zitten nog een paar bijzonder spectaculaire en energierijke trips: paraceling, machu picchu, jungle, bergen beklimmen, sneeuwbergen bewandelen en tenslotte feesten in Cuzco. Oftewel alle weekenden zitten zowat alweer volgepland.

Tenslotte de Spaanse taal. Wat een ellende! Nee het valt opzicht wel mee, al bevalt ons de doventaal toch beter. Met behulp van die 2 doven en 192 stencils aan gebaren zijn de deze taal ook binnen de kortste keren machtig. Haha de 2 doven, Clara en Sara, wat kunnen we met ze lachen. Ze zijn erg leuk en willen veel met ons meedoen. Soms te leuk dat Mama Zarela en Mama Cris, zo worden ze inmiddels genoemd, in moeten grijpen. Met die 2 vermaken we ons dus prima.

Helaas kom ik niet aan een bericht per week. Daar heb ik het veel en veel te druk voor en zou ik delen van mijn uur middagpauze naast de lunch in moeten leveren. De melk moet tenslotte ook rust hebben, dus waarom wij niet?

Tot over enkele weken, geen idee wanneer ik weer in het bezit ben van het wereld wijde web. Och wat is het lekker rustig hier. s'Avonds zittend bij een kampvuurtje, biertje in de hand en een heerlijk muziekje erbij.

Good life!