Puno & Machu Picchu

Zo wat een ongelofelijke mooie 2 weken hebben we achter de rug gehad. Ik kan wel zeggen dat het de 2 mooiste weekenden waren tot nu toe.
Dus dat wil wel wat zeggen na alle andere mooie en leuke gebeurtenissen. Laten we eerst beginnen met Puno.

Vrijdag 22:30 zouden we de bus naar Puno pakken. Op de terminal aangekomen, is het een drukte van jewelste en wordt er overal geschreewd om je een busrit aan te smeren. Gelukkig ging Cristina met ons mee, anders hadden we geen idee gehad waar we moesten zijn en wat er moest gebeuren. Rond 22:00 zaten we in de bus. Romy en Lucas naast elkaar en ik ernaast zitten naast, tja wie komt er naast mij zitten of ben ik de gelukkig man die alleen mag zitten, want geloof me, dat is zo veel makkelijker. Om 22:35 reed de bus aan, met niemand naast mij. Ontzettend chill, eindelijk is vrijheid voor de beentjes en niemand die tegen je aan komt liggen. Na een kleine 10 minuten viel ik al in slaap, helaas werd ik telkens wakker na ongeveer een uurtje, maar daarna wel weer een in slaap gevallen. Het slapen in de bus valt toch zwaar tegen. Om 5 uur kwamen we aan in Puno, nog compleet donker en opzoek naar Sharon die daar op ons zou wachten. Van te voren hadden we geen idee wie ze was, maar aangekomen zagen we toch iemand bekends die ook direct naar ons toe kwam gelopen: Sharon. Daarnaast kwamen er ook nog tig andere mensen op je afgelopen om een hostel of iets elders aan te smeren. Samen met Sharon naar de taxi gelopen, en die bracht ons naar een hostel waar we voor een uur of 2/3 konden slapen, want dat was zeer gewenst. Vervolgens daar ook even snel een hapje gegeten in het restaurant om vervolgens opgepikt te worden om naar Lago Titicaca te gaan. Inmiddels zijn wij ook helemaal gewend aan de Peruaanse levensstijl waardoor we een paar minuutjes te laat waren (overigens was dat geen probleem). In de taxi zaten al wat andere mensen en daarnaast werden er nog een aantal opgehaald. Nadat het busje prop vol zat (in totaal ongeveer 20 man), en aangekomen bij Lago Titicaca, blijkt het dat we veel geluk hebben met het weer. Volle bak zon! Heerlijk! Het bootje ingestapt om vervolgens wat uitleg te krijgen over wat we de komende 2 dagen gaan doen, Uros – Amantani – Taquilo. Van te voren wisten we eigenlijk niet wat er gepland was, aangezien Sharon dat allemaal geregeld had. Dus voor ons was het een complete verassing. Na een paar uur op de boot te hebben gezeten, aangekomen bij Uros. Een eilandje dat compleet gebouwd is met rieten, de grond, de huizen, de boten alles. Daar een tijdje rondgehangen en vervolgens op de traditionele boot rondgevaren. Op Uros heb ik ook mijn nieuwe vriendin ontmoet, zie de foto. Om vervolgens door te gaan naar het volgende eiland Amantani. Op de boot verteld de gids intussen dat we de nacht gaan verblijven bij gezinnetjes thuis. Daar aangekomen staan er allemaal mannen en vrouwen in traditionele kledij te wachten. Vervolgens worden we onderverdeelt en gaan we allemaal naar het gezinnetje toe. Dat is echt fantastisch. De mensen zijn allemaal redelijk arm, maar willen alles voor je doen en regelen. Dit zijn echt ontzettend lieve mensen. Daar dus even gegeten, vervolgens de Santuario Pachatata te bewandelen, een berg van ±4100 meter hoog als ik het me goed herinner. Thuis gekomen, weer wat te eten krijgen, blijkt het dat we een feest hebben vanavond in de traditionele kledij. En ja hoor, daar worden Lucas en ik in een poncho en muts gehezen om vervolgens Romy ingepakt te worden in misschien wel 5/6 jurken en aantal bovenstukken. Daarna zijn we het feest gegaan, daar aangekomen staat iedereen (3 boten, ongeveer 60 man) in traditionele kledij. De plaatselijke band van 4 man begon muziek te spelen en we werden uitgenodigd door de dochter van de familie om mee te gaan dansen. Wat een unieke ervaring. Iedereen was compleet verrast, maar het was zo fantastisch! Het traditionele dansen was dan ook niet heel ingewikkeld, maar wat hebben we gelachen. Uit vermoeidheid, want dat kwam toch wel na de lange dag (dat was ook te zien aan alle andere), zijn we gelukkig naar huis gegaan om heerlijk te kunnen slapen. De volgende ontbijtje en (helaas) bedankt moeten zeggen tegen ons gezinnetje, wat was ze blij met een beetje fooi dat we haar gaven. Ze wilde ons 100x knuffelen en ze lachten de hele tijd. Maar aan alles komt een eind dus we moesten aanlopen samen met de dochter. Bij de boot aangekomen, nog even snel op de foto met haar en haar hartelijk bedankt om onze weg te vervolgen naar het volgende eiland Taquilo. Op dat eiland wat rondgelopen en rondgekeken. Op Taquilo ook mijn Peruaanse muts gescoord. Wat een prachtig uitzicht. Vanuit Amantani en Taquilo konden we zo naar Bolivia kijken (wat voor onze gids de mindere kant was, hij is en blijft toch een Peruaan, dus voor hem was de andere kant met uitzicht op Peru stukke mooier). Na de lunch zijn we weer terug moeten keren naar Puno. Daar nog wat spulletjes gekocht, wat gegeten om vervolgens te wachten totdat onze bus weer terug ging naar Andahuaylillas. Zoals gezegd, van te voren wisten we niet wat we gingen doen, maar achteraf gezien hebben we echt topdagen gehad. Dit wilde we absoluut niet overslaan. Zeer enthousiast, maar tevens ook zeer vermoeid kwamen we om 5 uur aan in Andahuaylillas om heerlijk in ons eigen bedje te slapen. Zo dat was Puno, wat een geweldige ervaring, eentje om absoluut te onthouden.

Om vervolgens verder te gaan met het volgende absoluut mooie avontuur. Niet de officiële Inca-trail. Maar een van de tig andere die gewandeld kan worden. Onze wandeling zou gaan via Alejandro en Enrico, twee koffieboeren welke grote hoeveelheden koffiebonen produceren. Beginnend op vrijdagochtend om half 7 aan het grote avontuur, 3 dagen wandelen om vervolgens Machu Picchu te bewonderen. Sommige mensen zeggen dat het een eitje is, andere zeggen dat het een dodemanstocht is. Op de office aangekomen ontmoeten we onze (persoonlijke) guia. Hij zal het samen met ons gaan bewandelen. De guia, Eloy genaamd, verteld ons dat hij al meer dan 300x de officiele Inca-trail heeft belopen en al meer dan 1000x bij Machu Picchu is geweest. Na even met hem gesproken te hebben, een taxi pakken om vervolgens een andere taxi te pakken naar het beginpunt van onze wandeling. Daar aangekomen maken we onszelf klaar voor een barre tocht vol in de zon (ja, ook dit weekend hadden we geluk, de dagen voor onze tocht regende het volop). De guide nam ons mee naar Alejandros huis, een uur of 2/3 lopen door de prachtige natuur. Daar aangekomen werden we ontzettend gastvrij ontvangen. Een hele simpele man stond daar met een grote glimlach op zijn gezicht ons op te wachten. Zowat direct konden we aan de lunch (extra pluspunt). Vervolgens zijn we samen met hem en de guide (tja het spaans is toch wel lastig) koffiebonen gaan plukken. “Haal er maar even 20kg vanaf jongens”. Makkelijker gezegd dan gedaan, we hebben ons uiterste best gedaan, maar meer dan een paar kilo bij elkaar konden we toch echt niet plukken. Vervolgens vertelde Alejandro nog wat over de koffieboon/plantage en het werk opzich, verbazingwekkend hoe hij dit allemaal in zijn uppie(!!!!) regelde. Af en toe had hij wat werknemers uit Cuzco. Na zijn verhaal zijn we de rest gaan bekijken, de fermentatie, de wasstraat, droging en verpakken. Erg indrukwekkend!! Daarna nam hij ons mee naar binnen om ons samen met zijn vrouw koffiebonen te gaan pellen, roosteren en vervolgens de malen tot poeder. Tot onze verassing kwam ze vervolgens aan met 3 zakjes, waar ze wat (puur) koffiepoeder in deed en aan ons gaf. Wat een ontzettend lekkere geur! Tot op heden heb ik de poeder nog niet aangeraakt omdat ik het erg zonde vindt, het is tenslotte misschien wel het beste poeder wat ik ooit in mijn handen heb gehad. Uiteraard hebben we ook nog zijn beste koffie mogen proeven en wat smaakt dat ongelooflijk lekker zeg, heerlijk! De volgende dag, na het ontbijt, zijn we verder gegaan met onze tocht. Een wandeling van ongeveer 4 uur. Onderweg weer ontzettende mooie plekken, prachtige vlinders (daar komen we ontzettend veel soorten van tegen) en het ontzettend lekkere weer. Aangekomen bij Enrico krijgen we te zien hoe hij hoe koffiebonen verwerkt. Dit doet hij grotendeels op de dezelfde manier als Alejandro, soms wat moderner, soms wat minder. Ook daar kregen we uitstekende koffie te proeven, heerlijk! Dag 3 zou de langste dag worden, een dag van 9 uur waarvan uiteindelijk 8 uur wandelen. Bergop, bergaf, over bruggen, stenen, langs het water, alles zat er op en eraan. Echt prachtig om te zien. Uiteindelijk rond 4 uur kwamen we aan Machu Picchu town. Een klein dorpje met ontzettend veel hostels/hotels. Onze guia was heel moe, de halve weg heeft hij achter ons aan gebungeld, blijkbaar waren we goede hikers. Vroeg naar bed gegaan, want de volgende morgen wilde we graag de zon op zien komen in Machu Picchu. De volgende ochtend stonden we dus om half 6 in de rij voor de bus om naar Machu Picchu gebracht te worden. Daar aangekomen was het nog donker, gelukkig, dat konden we in ieder geval meemaken. Onze guia zei vervolgens ook dat we geluk hadden met het weer. We konden nu dingen zien, die normaliter bewolkt waren (op de een of andere manier zit het weer ons vaak mee). Zoals op de foto’s te zien, is het nog niet heel druk, en is het zelf gelukt om foto’s te maken zonder dat er toeristen op staan. Onze guia heeft ons veel verteld over Machu Picchu en de geschiedenis, achteraf gezien konden we ons geen betere guia wensen. Wat een prachtige man, konden met hem lachen en wist ontzettend veel over de Inca’s etc. Vervolgens even wat gegeten (overigens illegaal op Machu Picchu), om even een siësta in te lassen (ja, we zijn er helemaal aan gewend). Na de overheerlijke siesta op Machu Picchu zijn we naar de montana Machu Picchu gegaan, weer een anderhalf uur omhoog lopen wat erg zwaar was voor de beentjes. Op de top (3000 meter) aangekomen, hebben we een prachtig uitzicht over waar we gelopen hebben, maar ook over heel wat montanas. Natuurlijk konden we vandaar ook goed over Machu Picchu heen kijken. Prachtig uitzicht! Daarna terug naar beneden gelopen, even heerlijk geslapen op Machu Picchu, ja waarom ook niet! Vervolgens om een uur of 3 afscheid genomen (voor kort, aangezien ik samen met Renske de Salkantay tour ga lopen). In Machu Picchu town hebben we vervolgens lang moeten wachten op de trein na Ollantaytambo. Uiteindelijk lagen we om 1 uur snachts in ons bedje en ik kan jullie vertellen dat je na een aantal dagen heerlijk in je eigen bedje slaapt!

Afgelopen dagen hebben we feest gehad in Cuzco. De hele dag dansende mensen op straat, ontzettende mooie kledij. Maar wat is het er ongelooflijk druk. Gelukkig kunnen Lucas en ik gemakkelijk communiceren aangezien we minstens anderhalve kop groter zijn en met de gebarentaal heel handig overweg kunnen. Vandaag gaan we op naar Chinchero om te paragliden in de Sacred Valley.

Tot wederziens! Hasta luego!