Wat een avonturen!

Hola amigo's,

Het volgende verhaal komt uit het zeer zonnige maar tevens ook zeer smerige lucht hebbende Arequipa. Arequipa, volgens de tour gids, de een na grootste stad van Peru. Na even te kijken op wikipedia, blijkt deze informatie niet te kloppen. Het is de derde grootste stad van Peru. Dat maakt het er niet kleiner op, want er wonen nog steeds 745.846 Peruanen, Nederlanders en uit andere landen. Tja de Nederlanders, daar komen we iedere dag wel setjes of gezinnen tegen. Het komt blijkbaar niet vaak voor dat er een broer en zus samen reizen, aangezien we vaak voor een setje worden aangezien. Gelukkig kan ik daar dan meteen op antwoorden in het Spaans dat dat niet het geval is, en dat ze mijn hermana is.

Mijn laatste verslag was dat Renske aan zou komen. Met een kleine vertraging van een uur (een uur lang samen met Cristina op haar gewacht) kwam ze uit de deuren van het vliegveld gelopen. De dag van de staking, volgens de zoon van Cristina zou het de hele dag staking zijn en geen taxi's rijden. Toch ging het pakken van een taxi ontzettend simpel, de eerste auto die langs reed bracht ons al naar het vliegveld. Aan de taxichauffeur gevraagd wanneer de staking ging beginnen, hij antwoordde op 10 uur. Aangekomen op het vliegveld komen we een Nederlandse mevrouw tegen die ik al eerder ontmoet had, zij vertelde dat ze dacht dat het om 11 uur begon. Kortom, grote wazigheid omtrent de staking, is er vandaag wel een staking? Renske was dus opgepikt en even naar Cristina huis om alles te droppen. Helaas reden er geen bussen naar Andahuaylillas, dat wordt dus een dagje rond trippen in Cuzco. Op weg naar de stad, zagen we dan eindelijk de staking. Dit ging er niet heel vriendelijk aan toe: stenen gooien naar taxi's, geruzie op straat. Gelukkig waren wij niet het pispaaltje. De dag daarna heb ik Renske rondgeleid op Wayquis, de plek waar we stage hebben gelopen. Dezelfde dag nog teruggekeerd naar Cuzco, waar toch meer te doen is. Enkele dagen daarna zijn we de Salkantay trail gaan lopen. Achteraf gezien een gebakken eitje voor mij en voor Renske een zeer zware trip, door mijn gedril zijn we uiteindelijk toch samen op de plaats van bestemming gekomen. Onderweg (uiteraard) weer een paar Nederlanders tegengekomen die het net zo zwaar hadden als Renske, zijn uitspraak: Ik ben kapot! Ik reageerde: Dat mag best. Wat hij geloof ik niet op prijs kon stellen, een niet uitgeput iemand zien die dat zegt. Maar goed, ook Machu Picchu is dus bekeken. Vrijdag bij Cristina aangekomen en zaterdag vertrekken naar Puno. Zaterdag heb ik dus ook vaarwel gezegd tegen Cristina. Wat ben ik ongelooflijk blij dat we haar hebben mogen ontmoeten, ze heeft fantastisch voor ons gezorgd. Ik had me geen beter persoon voor kunnen stellen. Aan het einde nog een aantal kado's van haar meegekregen. Met het afscheid moest ze zelfs een traantje laten, wel belovend dat ik nog een keer naar Cuzco zou komen om haar op te zoeken, zelf is ze van plan om volgend jaar naar Nederland te komen (al gaat dat wat moeilijker).

Puno, een van de saaiste toeristische steden van Peru, heeft enkel het Lago Titicaca (volgens de gids Titigaga) te bewonderen. Dat hebben we dus ook gedaan, voor mij een herhaling aangezien ik het al gedaan had. Voor Renske een hele nieuwe ervaring. Een leuke nieuwe ervaring, slapen bij het gastgezinnetje, dansen en leven voor een dag zoals zij leven. Een unieke ervaring en zeker een aanrader. Terug van Lago Titicaca zijn we de volgende ochtend met de bus doorgegaan naar Arequipa. Blijkbaar heb ik hier goede vrienden gemaakt, want toen we op het busstation in Arequipa aankwamen stond daar alweer iemand ons op te wachten om ons naar een hostel te brengen. Van te voren hadden we gesproken met het nichtje van Cristina die in Puno woont, of ze iets kon regelen en wat blijkt Alles was tiptop geregeld. Daar even met Sjakie (zo noemen we hem, aangezien hij ons direct chocolade gaf en zelf niet een al te dun persoon is) gesproken om te vragen voor de Colca Canyon en El Misti. Colca Canyon afgesproken om daar overmorgen heen te gaan (Renske was wat ziekjes geworden), blijkt het dat er op de dag van afspreken een aardbeving plaatsgevonden heeft en het hele gebied onder steen en zand ligt. Onmogelijk om een trekking daar te doen. Snel besloten om dan maar te gaan raften (ontzettend leuk!), om proberen de dag erop te gaan. Ook dat bleek niet mogelijk, waardoor we maar besloten om de El Misti te gaan beklimmen (met de auto naar 3500 meter en lopend naar 5800). Onze groep bestond uit een Chileen, Braziliaan en twee Nederlands. Gelukkig was de voertaal toch Engels maar ook ontbrak het niet aan wat Spaanse klanken. Dag 1, zoals gezegd met de auto en vervolgens lopen naar de campsite (4500 meter). Renske had het al pittig om naar de campsite te lopen en besloot daardoor de volgende dag niet de rest te beklimmen. Ook de Braziliaan kon het niet meer aan, waardoor de Chileen en ik samen met de gids de rest van de berg mochten beklimmen. Na ik denk een paar honderd meter omhoog, begon het ontzettend te waaien en te sneeuwen. Toch hebben we flink doorgebikkeld om boven te komen en de krater te zien. Na ongeveer 5300 meter werd het echt ontzettend erg en was ademen voor mij ontzettend lastig. Daarnaast maakt de kou het er niet beter op (de gids denkt -15/-17, mijn gevoelstemperatuur -22). Uiteindelijk kon ik absoluut niet meer verder na 5508 meter. Het ademen was zowat onmogelijk en mijn tenen en handen vroren er zowat van af (tijdens het typen van dit verhaal, tintelen nog steeds 3 vingers). Helaas zijn we dus terug moeten gaan naar de campsite. Daar geprobeerd om wat op te warmen, wat heel moeilijk ging aangezien alle kleren onder de sneeuw zaten. Om aan te geven hoe koud het was, het water dat ik bij had in mijn rugzak was zelfs bevroren, de bananen die er naast lagen waren helemaal pappig geworden en nog ijskoud van binnen. Kortom, FLINK AFZIEN! Ondanks alles was het een prachtig avontuur, een unieke kans. Na afloop zei de gids ook dat het ontzettend slechte weersomstandigheden waren, hij had het ook zelden zo gezien in deze tijd van het jaar. Het is absoluut een aanrader, zolang het er niet zo koud is daarboven.

Vandaag zouden we eigenlijk Colca Canyon gaan lopen, alleen was er vandaag geen groep oid, vandaar een extra rustdagje wat ik blijkbaar ook wel kon gebruiken na de koude tocht. Morgen gaan we dan eindelijk wel de tour lopen, wel een alternatieve omdat het er nog steeds niet helemaal schoon is en tevens ook nog een beetje gevaarlijk. Wanneer we hopelijk terugkomen van de tour, vervolgen we diezelfde avond onze tour nog naar Ica. Een busreis van ongeveer 12 uur, ontzettend veel zin in. Vandaar zal waarschijnlijk mijn nieuwe verslag komen.

Hasta luego!!