Reizen, het avontuur kan bijna beginnen

Zoals de titel al zegt. Morgen komt mijn zus voor het rondreizen tot (jawel) 3 augustus. Wat heb ik er zin in. Allereerst Cuzco laten zien (blijkbaar is er morgen een staking, geen taxis, bussen of iets dergelijks, onmogelijk dus om naar Andawaylillas te gaan).

Laten we het eerst over de stage hebben. Het kaasmaakproces is een eitje, manjar kunnen we ook maken, en uiteraard yoghurt ook. Het is ons allemaal geleerd door Sara en Clara via de oh zo handige gebarentaal. Ik mag wel zeggen dat we er allemaal flink geleerd hebben, over onszelf (hoe sterk we in onze schoenen staan), tot het werken met doven, de Spaanse taal, de Inca cultuur (daar raak je nooit over uitgesproken en zal zeker nog meer aandacht krijgen wanneer ik weer fijn op mijn kamertje in Den Bosch zit). Kortom, voor mij kon de stage niet beter gaan. Gisteren hebben we met een aantal van onze amigos wat gegeten en geproost. Een heerlijke Nederlandse lasagna. Lasagna, inderdaad, de oven is in werkende staat. Er heben heel wat manuren in gezeten, maar hij staat er nu en is al vaak van nut geweest. Zoals gezegd de lasagna, maar ook andere lekkernijen uit Holland (koekjes, appelflappen, cake, brownietaart). Zelf gebrouwen uiteraard, wat soms nog best een kunst was, aangezien de ingredienten en de oven niet altijd mee wilden werken. Uiteindelijk zijn we allemaal met een volle, en vooral zoete buik in ons bedje gekropen. Blijkbaar iets teveel zoetigheden aangezien iedereen wel wat klachten de volgende dag had (draaierig, moeilijk in slaap kunnen komen, buikpijn), oftewel een meer dan geslaagde avond en lekkernijen.

Stage succesvol, ja dat kun je wel zeggen, afgesloten. Om wat verder terug in de tijd te duiken, vorig weekend. Een weekend waarvan we van te voren ook weer weinig wisten (ja, de weekenden worden gewoon volgepland voor ons) is het bezoeken van een berg. Een berg, ik zie jullie denken, daarvan zijn er duizenden. Ja dat klopt helemaal. Maar deze speciale berg ligt vol met ijs. Daar gaan jullie met een paard naar toe. Oke leuk! Ook al zijn onze paardenexperience aan de lage kant (kan mij herinneren toen ik nog heel jong was, zelfs even op paardrijles heb gezeten, Moeders?). Daar aangekomen blijkt het de Salkantay berg te zijn die we gaan beklimmen met de paarden, een mooie oefening voor de Salkantay trail die 8 juli eraan zit te komen. Maar alvorens de Salkantay berg te kunnen bereiken hebben we eerst 3 uur op de paarden gezeten om het pad te kunnen bereiken. Gelukkig hadden we allemaal een vredelievend paard (he Romysita, haar paard wilde graag een afslag eerder naar links gaan). Na de 3 uur even een snelle lunch, om vervolgens op andere paarden onze weg te vervolgen. Aan het begin van de trip zei ik dat ik graag op een wit paard zou willen zitten tegen Romy en Lucas. En ja hoor, daar staat hij dan, een prachtig wit paard. Een paard waar ik direct op wilde klimmen. Hop en daar zat ik. (De prins op het witte paard!!!). Blijkbaar was mijn mentaliteit perfect, aangezien de paarden waar Lucas op zat, weinig zin in hem hadden, en naar mij perfect luisterde. Na het scooterongeluk dus geen paardongeluk (waar ik toch wel een beetje mee in mijn hoofd zat). Na een aantal uur op deze paarden gezeten te hebben, stonden we bovenop de Salkantay berg. Oke, niet erboven op, dat is namelijk redelijk hoog (6250 meter) , en alleen een Japanner hem beklommem heeft (wat een paar mensen zeggen). Wij stonden op een hoogte van 4300 meter, wat ik ook best een aardige prestatie vind/vond. Daar een prachtige eigen berg gebouwd om de bergen de bedanken (dat is blijkbaar een traditie). Vervolgens lopend, dat waren de knieen en billen wel aan toe, naar beneden gegaan. Samen met
de gids de hele tijd over het Peruaanse voetbal gehad, wat best interessant is en bovendien een interessanter dan stilzwijgend omlaag te lopen (het pad duurt dan best lang). De avond in het hostel hadden we dus best last van de billetjes, waren we zeer uitgeput en ook heel snel in slaap gevallen. De zondag zijn we, ja want het klimmen en alles hebben we alleen op zaterdag gedaan, rustig naar huis gegaan. Een lange zit in de auto was niet bepaald comfortabel aan het einde, maar goed.

Het verleden is gebeurd, de toekomst gaat nu gebeuren. Het reizen!! Zoals gezegd, eerst Renske Cuzco door gidsen. Om vervolgens maandag aan de Salkantaytrail te beginnen (zou voor mij nu heel wat gemakkelijker moeten zijn). Daarna gaan we naar Puno en andere steden. Ik hoop dat dit niet het laatste verslag van mij mag wezen. Vanaf aankomende maandag zal ons leven enkel uit de toerist uithangen en slapen in hostels bestaan. Geen idee waar wij dus wel internet hebben, en waar niet.

Hasta luego!!